بررسی ایمپلنت های دندانی
بررسی انواع ایمپلنت های دندانی
امروزه کاشت ایمپلنت برای افرادی که یک یا چند دندان خود را از دست داده اند، بسیار رواج پیدا کرده است. همچنین ایمپلنت در افرادی که تمام دندان های خود را از دست داده اند، نیز کاربرد دارد. کلمه ایمپلنت به خودی خود به معنای قرار دادن جسم خارجی یا بافت زنده در دهان است. ایمپلنت ماده ایست معمولا از جنس تیتانیوم و یا الیاژهای آن که با جراحی در داخل استخوان باقی مانده بیمار به عنوان زیرساخت پروتز دندانی قرار داده می شود. ایمپلنت دندانی با بهترین عملکرد و کمترین عوارض با هدف بازسازی، عملکرد، قدرت تکلم، ظاهر و … به کار برده می شود. هنگامی که دندانپزشک می خواهد ایمپلنت دندان را انتخاب کند، میزان استخوان در دسترس، میزان استحکام استخوان و زمان گذاشتن ایمپلنت دندان را در نظر می گیرد.
مواد سازنده ایمپلنت
ترکیبات بیومتریالی هستند که در تماس با سیستم بیولوژیک بدن قرار می گیرد. بیو متریال هایی که در ایمپلنت مورد استفاده قرار می گیرند. باید داری خصوصیات سازگاری بیولوژیکی و مکانیکی، کارایی و بازده، قابلیت کاربرد و … باشند تا آسیب وارد نکنند.
ایمپلنت های دندانی به 4 گروه اصلی Subperiosteal، Transosteal، Intramucosal و Endosteal دسته بندی می شوند. که پّر کاربرد ترین آن ها در حال حاضر ایمپلنت Endosteal ریشه ای است.
ایمپلنت های دندانی داخل استخوانی
ریشه به دو گروه رزوه دار و استوانه ای شکل بدون رزوه تقسیم می شوند. ایمپلنت های رزوه دار خود به دو شکل استوانه ای و مخروطی هستند. امروزه ایمپلنت های رزوه دار کاربرد بیشتری دارند، چراکه داخل استخوان ثبات بیشتری ایجاد می کند و استقرار عمودی ایمپلنت حین قرار دادن بیشتر قابل کنترل است. برخی ایمپلنت های رزوه دار پیچی شکل به گونه ای Taper می شوند که به شکل مخروطی ریشه دندان طبیعی دربیایند.
رزوه های ایمپلنت به گونه ساخته می شوند. که تماس اولیه ایمپلنت با استخوان را به حداکثر برسانن. سطح تماس را افزایش دهند و انتشار و توزیع نیروها را در ناحیه تقابل ایمپلنت و استخوان راحت کنند. شکل و نوع رزوه ها تاثیر به سزایی بر جهت و نوع نیروهایی که به محل تماس ایمپلنت وارد می شود، دارد. هرچقدر عمق رزوه ها کمتر باشد، قرار دادن ایمپلنت در استخوان متراکم آسان تر است.
بهترین ایمپلنت اصفهان را در اینستاگرام دنبال کنید
بیشتر بخوانیم:
معایب و مزایای مواد پر کننده دندان