بیماری های لثه

بیماری های لثه و یا بیماریهای پریودنتال به دسته وسیعی از بیماری ها اطلاق می گردد که می توانند لثه و یا بافتهای پشتیبان دندانها را مبتلا نمایند.

بیماریهای لثه از شایعترین بیماریهای عفونی بشمار میروند و از مهمترین علل از دست دادن دندانها محسوب می شوند. به طوریکه از هر 5 نفر چهار نفر مبتلا به نوعی ازاین بیماری می باشند.

علت بیماری:

عامل اصلی بیماری های لثه انواع میکروبها می باشند که به صورت لایه ای در سطوح دندانها تجمع می نمایند و به آن پلاک میکروبی می گویند. در صورت عدم حذف پلاک میکروبی و اضافه شدن مواد معدنی به آن، توده ای سخت با سطحی متخلخل و زبر که جرم دندانی نامیده می شود، بوجود می آید.

علائم بیماری های لثه:

قرمزی و تورم لثه، خونریزی، بوی بد، ایجاد فاصله میان دندانها، لقی یک یا چند دندان، جدا شدن لثه از دندان و عمیق شدن شیار بین لثه و دندان، ایجاد آبسه در لثه و در برخی مواقع تحلیل لثه و دردی که بصورت مبهم و یا با خارش بین دندان ها ممکن است احساس شود از جمله علائم می باشند.

نکته: بیماریهای لثه در بسیاری از مواقع بدون علامت بوده و آزار دهنده نیستند، لذا اغلب بیماران متوجه بروز آن نمی شوند.

اهمیّت پیشگیری از بیماری های لثه:

بیماریهای لثه میتوانند زمینه ساز بیماریهای قلبی – عروقی (سکته قلبی و مغزی ، بیماریهای روماتیسمی،تشدید دیابت، آبسه ریوی، تولد نوزاد نارس و زایمانهای زودرس در خانمها شوند.

درمان بیماریهای لثه:

در مراحل اولیه ،‌درمان شامل آموزش بهداشت دهان، جرم گیری و صاف و هموار نمودن سطوح ریشه دندانها میباشد. در صورتی که بیماری لثه در مراحل پیشرفته باشد نیاز به مرحله بعدی درمان یعنی جراحی لثه جهت حذف التهاب و عفونت های عمقی میباشد.

نکته1:

بیماریهای لثه قابلیّت برگشت دارند. بنابراین پس از درمان باید مراقب عود بیماری بود.

نکته 2:

درمان بیماریهای لثه یک درمان مداوم است لذا مراجعات منظم 3 تا 6ماهه برای بررسی وضعیت لثه و جرم گیری بسیار اهمیت دارد.